środa, 4 lipca 2012

Własne spojrzenie na akupunkturę w P.T.L. (1974)


POLSKI TYGODNIK LEKARSKI, 1974, T. XXIX, Nr 46 - Eustachiusz Gadula

                                   Własne spojrzenie na akupunkturę

Akupunktura jest metodą leczenia wielu rozmaitych chorób, polegającą na nakłuwaniu w określony sposób różnych okolic ciała. Metoda ta narodziła się w Chinach przed około pięciu tysiącami lat. W pierwszych wieka n.e. zawędrowała początkowo do Japonii, Wietnamu, Korei, Mongolii, a następnie do innych krajów Dalekiego Wschodu. Interesujący może być fakt, że metodę tę stosowali staro-żytni Egipcjanie i Aztekowie. W przypadku Azteków może to świadczyć, że odkryli oni war-tość tej metody niezależnie od Chińczyków lub, że w dalekiej przeszłości istniały kontakty między mieszkańcami półkuli wschodniej i zachodniej. Do Europy pierwsze wzmianki na te-mat akupunktury zaczęły docierać w XVII w. Metoda ta w XIX w. cieszyła się nawet pewną popularnością. Ponieważ jednak zaczęto ją stosować bez należytego przygotowania, efekty były niewielkie. Posłużyło to za podstawę do wyciągnięcia wniosku o małej wartości tej metody. Ponowne zainteresowanie akupunkturą na terenie Europy zwiększyło się nieco między pierwszą a drugą wojną światową. Od 1945 r. metoda ta cieszy się znaczna popularnością we Francji, RFN, Austrii, Związku Radzieckim, Rumunii, Czechosłowacji, Belgii i Holandii. W ostatnich latach nastąpiło znaczne ożywienie zainteresowania tą metodą niemal na całym świecie, szczególnie w USA i Europie Zachodniej.                                                



Akupunktura w rehabilitacji


W medycynie konwencjonalnej podstawowymi metodami leczenia są farmakoterapia (zwykle chemiczna) i zabiegi operacyjne, natomiast rehabilitacja jest trzecim etapem leczenia, najczęściej stosowanym dopiero wtedy, kiedy zawodzą dwa pierwsze. Zgodnie z filozofią medycyny zintegrowanej w autorskiej wersji doktora Eustachiusza Gaduli rehabilitacja jest podstawową metodą leczenia a farmakoterapia (najczęściej naturalna) i zabiegi operacyjne są pomocniczymi metodami rehabilitacji. Inna, ważna różnica w podejściu konwencjonalnym i zintegrowanym polega także na tym, że medycyna konwencjonalna działa w oparciu mechanistyczny paradygmat kartezjańsko-newtonowski, a medycyna zintegrowana opiera się na podstawach teoretycznych wynikających z najnowszych zdobyczy naukowych fizyki kwantowej, medycyny energetycznej, biologii submolekularnej, niekonwencjonalnej inżynierii genetycznej i psychologii energetycznej. Przejawia się to w profilaktyce, diagnostyce, terapii ale także w rokowaniu.