Akupunktura w schorzeniach dróg oddechowych

 Większość schorzeń układu oddechowego, zarówno pulmonologicznych, jak i laryngologicznych to głównie następstwa obniżenia  odporności w postaci stanów zapalnych, stanów alergicznych czy schorzeń nowotworowych. Schorzenia te od kilkudziesięciu lat leczone najczęściej antybiotykami, kortykoterapią  i zabiegami operacyjnymi, często nawracają lub przechodzą w stan przewlekły. Bez istotnej zmiany poglądów na etiologię i patomechanizm schorzeń trudno będzie poprawić wyniki ich leczenia. Dlatego wiele przewlekłych schorzeń oskrzeli i płuc uważa się za nieuleczalne, a ich terapia związana jest z licznymi działaniami ubocznymi i powikłaniami. Od dziesięcioleci uważnie obserwując te fakty, doktor Eustachiusz Gadula doszedł do wniosku, że warunkiem koniecznym zauważalnej poprawy leczenia w tej grupie schorzeń jest zarówno istotna zmiana w podejściu do czynników etiologicznych schorzeń i ich patomechanizmu jak i do stosowanych metod leczenia. Medycyna konwencjonalna za najważniejszy czynnik etiologiczny większości schorzeń uważa chorobotwórcze mikroorganizmy i główną uwagę poświęca walce z nimi. Takie podejście ciągle jeszcze panujące w medycynie konwencjonalnej jest szczególnie wyraźnie widoczne w leczeniu schorzeń układu oddechowego.                                                                                       Natomiast zdaniem doktora Eustachiusza Gaduli najważniejsze czynniki etiologiczne większości schorzeń to: pogorszenie stanu psychicznego, niewłaściwa jakość żywienia, zła jakość naturalnego środowiska,  odległa od optymalnej aktywność fizyczna, urazy mechaniczne, liczne używki, a także czynniki genetyczne. Nawet różnego rodzaju urazy mimo, że są mechanicznymi działaniami zewnętrznymi, w większości przypadków są uzależnione od naszego stanu psychicznego.  

Akupunktura metodą stabilizacji EPMWH i Immunologicznej

Na wstępie powtórzmy ten nieco skomplikowany tytuł: 

Akupunktura metodą stabilizacji energetycznej, psychicznej, mięśniowej,  wegetatywnej                                                  i immunologicznej

W kraju swoich narodzin, choć w świetle odkryć archeologicznych ostatnich lat trudno go jednoznacznie zdefiniować, (Istnieją zwolennicy poglądu, że akupunktura jest prezentem jakiejś cywilizacji pozaziemskiej) była metodą holistyczną, poza ziołolecznictwem zajmującą się praktycznie wszystkimi aspektami ludzkiego życia i zdrowia. Podobnie była traktowana w wielu krajach europejskich w wieku XIX. Dopiero w drugiej połowie XX wieku, być może, że w związku z postępem w obrębie szeroko pojętej chirurgii, mimo narodzin anestezjologii zaczęła budzić szczególne zainteresowanie jako skuteczna i bezpieczna metoda leczenia bólu. W związku z tym i w pracach badawczych na temat mechanizmu działania akupunktury w krajach kręgu kultury europejskiej koncentrowano się głównie na jej działaniach przeciwbólowych. Ilustracją takiego podejścia niech będzie choćby teoria Wala i Melazck’a, czy biochemiczna teoria stymulacji wydzielania endorfin i enkefalin. W odniesieniu do zastosowań akupunktury w leczeniu bólu związanego z zabiegami operacyjnymi, między innymi koncentrowano się na analgezji i anestezji akupunkturowej, o której pod koniec lat 50-tych dwudziestego wieku stało się głośno w Chinach, a nieco później także w niektórych krajach europejskich. Mimo, że były to badania o dużym znaczeniu klinicznym, koncentracja niemal wyłącznie na działaniach przeciwbólowych w pewnym sensie odwróciła uwagę od innych działań, nie mniej ważnych, a bardziej podstawowych dla głębszego poznania mechanizmu działania akupunktury. Myślimy o działaniach mających fundamentalny wpływ na procesy energetyczne organizmu, stan psychiczny, stan i funkcjonowanie układu nerwowo-mięśniowego, a także na najszerzej pojęte czynności wegetatywne, związane z nimi funkcjonowanie układu hormonalnego oraz bardzo ważnego dla stanu odporności organizmu. 

Śląska Szkoła Akupunktury w Polsce

             Śląska Szkoła Akupunktury w Polsce

                 Szkoły akupunktury na świecie 

Integralną i najważniejszą częścią Polskiej Szkoły Medycyny Zintegrowanej jest Śląska Szkoła Akupunktury. Śląska dlatego, że ogromną większość swego dojrzałego życia zawodowego twórca tej Szkoły doktor Eustachiusz Gadula poza trzema latami działalności w Akademickim Centrum Rehabilitacji w Zakopanem spędził na Śląsku Opolskim i Górnym Śląsku. W latach 1963-1977 pracował na Oddziale Chirurgii Ogólnej Szpitala Wojewódzkiego w Opolu i jednocześnie w Wiejskim Ośrodku Zdrowia w powiecie opolskim. Pod wpływem tam obserwowanych faktów medycznych, nie mieszczących się w podstawach teoretycznych medycyny konwencjonalnej powoli rodziła się nowa koncepcja działań medycznych doktora Gaduli. W latach 1977-1984 pracował na Górnym Śląsku w Oddziale Paraplegii I Górniczego Centrum Rehabilitacji Leczniczej i Zawodowe REPTY. W tym największych w kraju ośrodku rehabilitacji poza pracą na swoim oddziale był konsultantem z zakresu chirurgii ogólnej całego Centrum. Dlatego poza konsultacjami chirurgicznych często swoimi nowymi metodami działał na pozostałych oddziałach: Paraplegii II, oddziałach neurologicznych, oddziałach rehabilitacji narządu ruchu, w Oddziale Rehabilitacji Kariologicznej, w Klinice Rehabilitacji i w Klinice Neurochirurgii Śląskiej Akademii Medycznej. Powoli tworząca się nowa wiedza poddawana była nieustannej weryfikacji i doskonaleniu na tak ogromnym materiale przypadków z zakresu wielu różnych specjalności.. Szczególnie trudne, a jednocześnie najbardziej pouczające spektrum pacjentów było na obydwu paraplegiach i w Klinice Neurochirurgii. To właśnie tam z bardzo szerokich wskazań i u najciężej chorych doktor Eustachiusz Gadula miał okazję weryfikować w najszerszym aspekcie psychofizycznym obiektywną wartość akupunktury, w ścisłej integracji z rehabilitacją leczniczą. Również w REPTACH u części najciężej chorych pacjentów z paraplegią, odleżynami czy ciężkimi, przewlekłymi schorzeniami dróg moczowych, poza farmakoterapią chemiczną rozpoczął stosowanie propolisu z miodem. Miodu doustnie, a propolisu zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Nieco później, już w Zakopanem jako dyrektor Akademickiego Centrum Rehabilitacji i ordynator Oddziału Rehabilitacji Narządu Ruchu, w ramach suplementacji dietetycznej, a właściwie suplementacji leczniczej dr Gadula opracował popularny zestaw apiterapii, składający się z: mleczka pszczelego, propolisu, pyłku pszczelego i z miodu, głównie spadziowego.